Dobri doktor narodni, Cico Subotić

U današnjem izdanju rubrike „Moj grad“ govorimo o još jednom izdanku čuvene gradiške porodice Subotić, Uglješi Subotiću –  doktoru Cici kako su ga svi znali. 

Uglješa Subotić rođen je u Beogradu 12. novembra 1927.

Nakon osnovne škole u Gradišci, započeo je gimnaziju u Banjaluci ali su ratne godine zaustavile redovno školovanje. Zahvaljujući svom bratu od tetke Perici Vukovojcu, izmakao je iz Bosne neposredno pre početka velikog pogroma srpskog stanovništva. Stigao je do Beograda i bio sa porodicom, dok je njegov otac dr Mirko Subotić bio u zarobljeništvu, a mama Radmila sa mlađim bratom Gojkom – u logoru u Capragu.

Pred kraj rata, kada je život u Beogradu postao nepodnošljiv zbog bombardovanja, porodica Subotić se sklonila u Istočnu Srbiju, u selo Jabukovac gdje su se smjenjivale okupacione i oslobodilačke vlasti, sve do posljednjeg dana rata. Tada je Cico kao 17-godišnjak bio mobilisan i poslat na Sremski front na kojem su stradali mnogi mladi, neiskusni vojnici, posebno iz uglednih i intelektualnih srpskih porodica. Zahvaljujući Peričinoj požrtvovanosti, Cico je bio povučen u Beograd i tako se spasao od upada ustaških trojki i likvidacija u selu Moroviću. U Beogradu je dovršio srednju školu i 1948. godine upisao Medicinski fakultet u Beogradu. Studije je volio, naslijedio je i etiku i ozbiljnost rada od svog oca, ali se paralelno sa studijama bavio sviranjem džeza – bio je odličan bubnjar, volio je da zabavlja društvo, da odlično priča dosjetke, imitira s mnogo duha, da živi punim plućima, posebno sa svojim drugarima od kojih mu je možda najbliži bio Ludvig Nemeček, koji mu je kasnije bio i kum na venčanju.

Diplomirao je 1959. godine; odmah se vratio u Gradišku i zaposlio u Bolnici, a nekoliko godina kasnije u Beogradu je završio specijalizaciju pedijatrije. Postao je odličan dječji lekar i šef Dječjeg odeljenja Bolnice u Gradiški. Naslijedio je ljubav prema medicini od svog oca i bio vrstan dijagnostičar. Izgubio je šefovski položaj kada je bio uhapšen i osuđen da 40 dana provede u zatvoru 1980. godine zato što je u kafani, u nepouzdanom društvu, uz malo pića i dobro raspoloženje, govorio da se ne plaši nikoga, pa ni predsjednika Republike. Prijavili su ga ljudi iz Mostara koji su se zadesili u restoranu i tražili da se povede postupak protiv njega.

Cici nikada nije bilo teško da obilazi bolesnu dječicu po okolnim selima Potkozarja, da noćima dežura ili da ih prima u kući. O bogatom iskustvu koje je stekao radeći upravo u seoskim sredinama govori i sljedeća anegdota:

Krajem osamdesetih godina javio se na telefonski poziv iz jednog od udaljenijih sela gradiške opštine. Roditelji malog dječaka su se žalili na kašalj djeteta koji ničim nisu mogli da zaustave. Kada je u slušalici čuo dijete u pozadini, doktor Cico je rekao da ga okrenu naglavačke i kažu da li mu se iz nosića cijedi sekret crne boje. Kada su mu potvrdili rekao je da je u pitanju tzv. crni kašalj“  sa kojim se nekad davno, kao mlad ljekar borio i za koji se mislilo da je iskorijenjen. Taj je kašalj imao toliko prepoznatljiv zvuk da ga je doktor prepoznao i nakon toliko godina. Zato je uvijek isticao nezamjenjivost konkretnog iskustva u dijagnostici.

U međuvremenu – Cico i Šefika, rođena Gušić su se venčali u Novom Sadu l. jula 1961, kao u filmskoj priči, nakon prave afere koja se više ne dešava među mladima. Naime, pošto Šefikini roditelji nisu dozvoljavali da se uda za Cicu, on je svoju nevjestu „ukrao“, pobjegli su zajedno u nepoznatom pravcu, javili su da se odmah ode u Gradišku po dokumente, što je i učinjeno, a onda je i majka Rada pristala da krene sa njima do Novog Sada gde je bilo zakazano vjenčanje. Iako ni njoj nije bilo milo, ona je pristala – ljubav prema Cici je bila neizmjerna. Na venčanju se okupilo mnogo članova gradiških porodica  Subotić, Vukovojac, Plavšić, Jovanović, Malić, Knežević, Erić i Petrović.

U porodici Šefike i Cice rodio se sin Mirko 6. maja 1962. u Beogradu, a dve godine docnije, 31. marta 1964, takođe u Beogradu, Senka.

Bila je ovo storija o jednom našem neponovljivom sugrađaninu, dr Uglješi Subotiću Cici, a ona se završava jednog juna 2012, u Novom Sadu. gdje dr Cico umire od oslabljenog srca.I njega, kao i ostalih članova porodice Subotić, mnogi Gradištanci se i danas sećaju s ljubavlju i poštovanjem.

N. Ristić