MOJ GRAD: Ulica Envera Šiljka
U današnjoj rubrici predstavljamo Ulicu Envera Šiljka, podsjećamo na njegovu hrabrost u Drugom svjetskom ratu, zbog koje je i proglašen narodnim herojem.
Ulica Envera Šiljka proteže se od raskrsnice kod gradiške Bolnice, na kojoj se ukrštaju Partizanska i Savska ulica, pa sve do raskrsnice Karađorđeve ulice i Ulice Gradiške brigade. Ako iz ove ulice skrenete u Lorkinu, Jerusalimsku ili Ulicu Svete Petke izaći ćete u Ulicu Kozarskih brigada.
U pomenutoj ulici smješteni su uglavnom porodični stambeni objekti.
Ulica je naziv dobila po narodnom heroju Enveru Šiljku, rođenom 15.avgusta 1919.godine u Bosanskoj Gradišci.
Poticao je iz siromašne porodice pa se još od najmlađih dana morao snalaziti za život. Osnovnu školu završio je u rodnom mjestu, a gimnaziju je pohađao u Banjaluci. Kao učenik šestog razreda gimnazije zbog učešća u akcijama revolucionarne omladine bio je isključen iz škole, pa je školovanje nastavio u Osijeku. Bio je aktivan u Klubu akademičara koji je bio pod direktnim uticajem Komunističke partije Jugoslavije, a osim aktivnosti u ovom klubu Enver je bio aktivan i u Radničkom sportskom klubu ”Sava” iz Tuzle.
Uporedo sa sportskim aktivnostima u klubu, aktivno je politički djelovao među omladinom šireći ideje KPJ, čiji je član bio od 1940.godine.
Zbog lošeg materijalnog stanja, Enver nije mogao da upiše studije, pa je 1938. godine došao u Tuzlu, gdje se zaposlio kao službenik u rudniku „Kreka“. Tada je primljen u Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ), a dvije godine kasnije i u Komunističku partiju Jugoslavije. Bio je sekretar Okružnog komiteta SKOJ-a u Tuzli.
Februara 1941. godine je bio uhapšen i poslije petnaestodnevnog držanja u zatvoru, protjeran u rodno mjesto. Nedugo potom, se vratio u Tuzlu i živio ilegalno sve do kraja juna. Poslije Aprilskog rata i okupacije Jugoslavije, izabran je za člana Oblasnog vojnog rukovodstva i povukao se u okolinu grada, gdje je počeo da radi na pripremanju oružanog ustanka.
Zajedno sa Fridom Laufer, aktivistkinjom KPJ i svojom djevojkom, bio je zadužen da organizuje prelazak husinskih rudara u partizane. Tim poslom, 18. jula 1941. godine, pošao je u Doboj, zajedno sa njim bili su Frida Laufer, Rudolf Vikić i Memo Suljetović i zanoćili su u Drežniku, kod Moluha. Pošto je mjesto u kom su odsjeli, bilo pod prismotrom ustaške policije, oni su bili izadti od strane ustaškog simpatizera Ivice Zlovića. Ustaše su ih potom opkolile i usred noći iznenadili i uhapsili.
Preki sud ga je, zajedno sa Rudolfom Vikićem i Memom Suljetovićem, 5. septembra 1941. godine, osudio na smrt i istog dana streljao. Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije, 20. decembra 1951. godine, proglašen je za narodnog heroja.Spomen bista Enveru Šiljku, nalazi se u Spomen parku u Gradišci, pored biste narodnog heroja Lepe Radić i biste narodnog heroja Stevana Dukića.
Djevojku Envera Šiljka, Fridu Laufer, ustaše su krajem avgusta 1941. godine prebacile u logor u Gospić, a odatle je u logor Logobrad u Zagrebu. Potom je bila prebačena u logor „Aušvic“, gdje je ubijena. Kada je dvadesetdvogodišnji Enver Šiljak poveden na streljanje iz tuzlanskog zatvora 5. septembra 1941. godine, on je svojoj velikoj ljubavi, Jevrejki Fridi Laufer, zapjevao “Jel ti žao što se rastajemo…“
Ova pjesma koju je Šiljak napisao u zatvoru, postala je trajni svjedok njihove velike i tragične ljubavi s početka Drugog svetskog rata.Gradonačelnik Tuzle Jasmin Imamović je 2010. godine, u čast Fride Laufer i Envera Šiljka, jednom mostu u zapadnom dijelu grada dao njihovo ime.
Odmah nakon otvaranja mosta, mladi su počeli zaključavati katance za ogradu i ključeve bacati u rijeku. Priču o Enverovoj i Fridinoj ljubavnoj drami Imamović je pretočio u roman, a potom snimio dokumentarni film „Slana zemlja“. Pjesmu „Jel’ ti žao što se rastajemo“, u filmu koji je u septembru 2017. godine premijerno prikazan u Gradišci, izvodi Halid Bešlić.