Ulica Ive Andrića

Ulica Ive Andrića nalazi se u Mjesnoj zajednici Senjak. Ova ulica počinje od raskrsnice ulica Petra Pecije i Miloša Crnjanskog  i završava se ulaskom u ulicu Obala vojvode Stepe na popularni  Kej.

U ovu ulicu možete doći i iz  Hilandarske ulice, ulica Nadežde Petrović, Milutina Bojića i Šesnaest srpskih junaka.

U Ulici Ive Andrića osim porodičnih kuća nalaze se i zanatske radnje i ugostiteljski objekti.

Pošto smo odredili lokaciju naše ulice, vrijeme je da kažemo po kome to ona nosi naziv.

Ulica je dobila ime po jedinom srpskom nobelovcu o kome smo napisali nekoliko rečenica.

Ivo Andrić je rođen 9. oktobra 1892. godine u selu Dolac u blizini Travnika. Djetinjstvo je proveo u Bosni, koja je pripadala tadašnjem Austrougarskom carstvu, a filozofiju je studirao u Zagrebu, Beču i Krakovu. Na početku Prvog svjetskog rata uhapšen je zbog anti-austrijskih tendencija, pa je tada kratkotrajno prekinuo studije. Godine 1923. doktorirao je književnost na Univerzitetu u Gracu, a zatim je započeo diplomatsku službu u Jugoslaviji. Svoju karijeru diplomate je završio kao jugoslovenski ambasador u Berlinu. Kada se 1941. godine Jugoslavija našla pod njemačkom okupacijom, Andrić se vratio u Beograd i tamo je živio tokom i nakon Drugog svjetskog rata.

Svoju književnu karijeru započeo je kao pjesnik. Bio je jedan od saradnika časopisa Hrvatska mlada lirika tokom 1914. godine. Krajem rata je objavio dve zbirke stihova u prozi, “Ex Ponto” i “Nemiri“. Zbirka Nemiri, objavljena 1919. godine i napisana u formi dnevnika, govori o Andrićevom doživljaju rata i svog zarobljeništva. U tom periodu je uglavnom pisao pripovjetke.

Njegov prvi roman, “Put Alije Đerzeleza“, objavljen je 1920. godine i već tada se primjećuje dominantan motiv njegovog stvaralačkog procesa, a to je život u Bosni kroz koji istovremeno prikazuje univerzalne ljudske probleme. U periodu između dva rata, Andrić objavljuje tri zbirke pripovjedaka pod nazivom “Pripovetke“, 1924, 1931. i 1936. godine.

Tokom Drugog svjetskog rata, u slobodno vreme koje su mu okolnosti nametnule, Andrić piše svoja tri velika romana objavljena iste godine (1945): “Na Drini ćuprija“, “Travnička hronika” i “Gospođica“. Glavna tema prva dva romana, kao i većine Andrićevih dela, jeste Bosna, oblast u kojoj Istok i Zapad vijekovima prepliću svoje interese i uticaje, oblast koju čine ljudi različite nacionalnosti i vjeroispovesti. Andrića vidimo u svom najboljem izdanju kada piše o svojoj domovini i njenom narodu.

Svoja dela je pisao trezveno, bogatim i čistim jezikom. Odbor za dodjelu Nobelove nagrade posebno je skrenuo pažnju na „epsku snagu“ koja upravlja njegovim djelima, pogotovo romanom “Na Drini ćuprija”. Nobelovu nagradu dobio je 1961. godine, a nagradu od milion dolara u potpunosti je poklonio za razvoj bibliotekarstva.

Nakon smrti njegove druge žene, Milice Babić Andrić, 1968. godine, rjeđe se pojavljivao u javnosti i manje je učestvovao u društvenim dešavanjima. Godine 1969. izabran je za počasnog člana Akademije nauka i umetnosti u Bosni i Hercegovini, a 1972. godine Beogradski univerzitet mu je dodijelio počasni doktorat.

Umro je 13. marta 1975. godine u Beogradu gde je i sahranjen.